شکوه دارم از خودم بربخت خود پا میزنم
سالها روضه میایم باز درجا میزنم

گریه ات را با گناهانم دراوردم ولی..
مینشینم ناله الغوث آقا میزنم

گرچه میگویم که دنیای منی یابن الحسن
در عوض قید شمارا پای دنیا میزنم

از دورویی خسته ام از دست دارم میروم
با همین اعمال زشتم حرف زیبا میزنم

من بدم اما دعایم کن تو بابای منی
طفل بازبگوش هستم روبه بابا میزنم

خیمه ات خلوت که باشد درد دل راحت تر است
پس میایم حرفهایم را سحرها میزنم

طاقت من طاق شد پس کی براتم میرسد
یا ببر تا کربلا یا که خودم را میزنم

بازهم از طوس دارد برگ دعوت میرسد
برگه حاجات خود را در حرم تا میزنم

شب دوم ماه محرم -مناجات امام زمان

 

هر چند خیر ما به سویت کم می آید

الطاف تو بر نوکران هردم می آید

حال گدا تنظیم با حال کریم است

غم بر دلت باشد به دلها غم می آید

بیماریم گر پشت در نشستیم

کی آخر از آن سوی در مرهم می آید

روز وصالت آبرو دار است ما را

اشکی که از دوری تو نم نم می آید

وقتی که ما نان و نمک از تو بگیریم

بر سفره ی ما برکت عالم می آید

آقا بگو آیا به دردت می خورم من

آقا بگو چه کاری از دستم برمی آید

یک کربلا همراه تو باشیم ، کافی است

در آن شب جمعه که زهرا هست می آید

زینب اگر امروز در مهمل نشسته

یک روز تا گودال مَحرم می آید  

مناجات امام زمان روز اول ماه محرم 

 

گریه دواست ، عاشق بیمار مانده را

چاره کجاست ، عبد گرفتار مانده را

کی می شود به چهره ی ماهت نظر کنم

نوری ببخش دیده ی خونبار مانده را

پر رویی مرا به بزرگی خود ببخش

تو عفو کن ، گدای طلبکار مانده را

کنعان میان گذرش بوی یوسف است

طاقت نمانده رهگذر زار مانده را

من را بخر اگر چه به دردت نمی خورم

کن سرفراز جنس به انبار مانده را

قلب مرا دوباره خودت سر به راه کن

از نو بساز خانه ی آوار مانده را

خواب از سرم پریده ز دوری کربلا

کی می بری حرم ؟ من بیدار مانده را

امروز در کنار تو ای صاحب عزا

سینه زنیم ، مسلم بی یار مانده را